ขอให้เธอรู้ไว้ทุกครั้งว่า
ทุกครั้งที่ฉันโกรธเธอ
ฉันจะโกรธตัวเองมากกว่า ...
วันจันทร์ที่ 22 สิงหาคม พ.ศ. 2554
วันพฤหัสบดีที่ 18 สิงหาคม พ.ศ. 2554
คิดถึง
ฉันกลับเข้ามาดูบล็อคนี้ เมื่อเวลาล่วงเลยไปเกือบปี
แต่ทันทีที่เห็นหน้า แต่ละหน้าที่เขียนลงไป
มันก็เหมือนเครื่องย้อนเวลาที่ดึงฉันลงไปด้วย
กลิ่น กรุ่น เหมือนยังคงลอยอบอวลอยู่แค่ปลายจมูก
สิ่งต่าง ต่าง เหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้
ฉันครุ่นคิดถึงสิ่งที่ผ่านมา
มันหอมหวล และน่าประทับใจ
ฉันอยากกระโดดย้อนกลับไปในเรื่องที่เกิดขึ้น
วนเวียนซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า
ตรึงอยู่ในอดีตที่น่าจดจำนานเท่านาน
แต่ ... ความเป็นจริง
เราก้าวผ่านอดีตที่หอมหวานนั้นมาแล้ว
เราเดินทางไปข้างหน้า ซึ่งหมายถึงอนาคตของเมื่อวาน
แต่เรายังติดอยู่ในอดีต ของวันพรุ่งนี้
ฉันลังเลที่จะตัดสินใจเลือก
อดีตที่แสนดีจะยิ่งทำให้ฉันลุ่มหลง
แต่อนาคตอาจจะทำให้ฉันหวาดกลัว
ฉันคิดถึงเธอ
เธอผู้เป็นทั้งอดีต และอนาคตของฉัน
ในวันที่ฉันต้องตัดสินใจบนเส้นทางที่โหดร้าย
ฉันอยากให้ตัวเธอมายืนอยู่เคียงข้าง
ร่างกายเธอจะทำให้ฉันอุ่นใจ
เสียงของเธอจะทำให้คลายความกังวล
ไออุ่นจากเธอจะทำให้ฉันหายโดดเดี่ยว
ฉันหลับตา และหวังว่าเมื่อฉันลืมตาขึ้น
ฉันจะพบเธอ ... สักวัน
เฉย
ฉันกับเขามักทะเลาะกันอยู่เสมอ
ทะเลาะกัน เพราะฉันไม่มีเหตุผล
ทะเลาะกัน เพราะฉันเอาแต่ใจ
ทะเลาะกัน เพราะเหตุผลต่างๆ นา นา
แต่การที่เราทะเลาะกัน ก็ทำให้เราเข้าใจกัน
เพราะการที่เราพยายามจัดการกับความขัดแย้ง
มันก็เป็นการพยายามทำความเข้าใจไปด้วย
แต่มาวันนี้
ฉันไม่อยากทะเลาะ
เช่นเดียวกันกับเขาเหมือนกัน
เราต่างไม่อยากทะเลาะ ไม่อยากขัดแย้ง
.... หรือมันจะแปลว่า เราไม่อยากพยายามทำความเข้าใจกันแล้ว ....
วันพุธที่ 17 สิงหาคม พ.ศ. 2554
ระยะทาง
เขา และฉัน เริ่มต้นเดินทางพร้อมกัน แต่ไม่ใช่ด้วยกัน
เพราะเราไม่ได้จูงมือเดินไปด้วยกัน
ฉันอยู่ตรงนี้ และเดินตามทางที่เราคิดไว้
เขาอยู่ตรงนั้น และเดินตามทางเดียวกัน
มันเลยเป็นการเดินทางไปพร้อมกันแต่ไม่ใช่ด้วยกัน
แต่ในระยะทางที่ยาวไกลของการเดินทาง
มันย่อมมีอุปสรรคมาพบเจอเรามากมาย
แม้เป็นทางเดียวกัน
"แต่อุปสรรคมันกลับไม่เหมือนกัน"
ทุกครั้งที่ฉันพบเจอสิ่งเหล่านั้น
ฉันถามเขาเพื่อหาทางแก้ไข
เขาบอกทางแก้ไข และฉันแก้ไขมันไปพร้อมกับที่เขาบอก
มันลุล่วง แต่ฉันเงยหน้ามาพบแต่กับตัวเองที่ยืนอยู่
คงเป็นเราต่างรู้ว่ามีกันและกัน
แต่เราไม่ได้พบเจอกัน
คงเพราะเขาอยู่ในหัวใจ
แต่ไม่ได้อยู่ในชีวิตจริง
คงเพราะระยะทาง ... ที่แยกเราให้ไกลกัน
แต่ฉันจะยืนอยู่ตรงนี้ เพื่อรอเขามาเดินไปด้วยกัน ........ สักวัน
สมัครสมาชิก:
บทความ (Atom)