แค่รัก .... ไม่พอ

ก่อนนั้น ฉันคิดว่า คนสองคน "ต้องรักกัน"
และฉันก็คิดว่า หลายคน ก็คงคิดอย่างนี้เหมือนกัน

การที่ คนสองคน จะมาแบ่งปันโลกส่วนตัวให้กัน
มันต้องอาศัย "ความรัก" มาก และมาก มาก
มันคงต้องเป็นความรักเท่านั้น สำหรับเหตุผล ที่ คนสองคน จะมาอยู่ร่วมกัน

แต่ในความเป็นจริงแล้ว .... ไม่ใช่ ! ...

การที่คนสองคนจะมาเดินทางเดียวกันนั้น
ไม่จำเป็นที่ทั้งสองต้อง "รักกันมาก"

เพราะความรัก ไม่ใช่ทั้งหมดของสิ่งที่จะทำให้คนอยู่ร่วมกันได้

"ความรัก" เป็นเพียงจุดเริ่มต้น ที่ทำให้คนสองคนอยากอยู่ร่วมกัน
แต่พอเริ่มต้นแล้ว

"ความเข้าใจ" จะเป็นตัวผสานให้คนสองคนอยู่ร่วมกันไปได้

"การให้อภัย" เหมือน สิ่งที่ช่วยคนหนึ่งคนที่สะดุดล้ม
ให้มีอีกคนฉุดขึ้นมาเดินร่วมกันใหม่

และมันยังมีอีกมากมาย ที่จะมารวมเป็นส่วนผสมให้คนสองคนอยู่ร่วมกันได้
ดังนั้น ... เราไม่จำเป็นต้องรักกันมากทั้งสองคน ...
แต่คนหนึ่งอาจจะรัก อีกคนอาจจะเข้าใจ ก็ได้นะ ?
มันคงแล้วแต่ความลงตัวของแต่ละคู่ ว่าสูตรไหน

ที่จะทำให้ความลงตัว นำไปสู่การลงเอย ... ในที่สุด

ความรัก

ถ้าจะให้อธิบายว่าความรักคืออะไร ?
ก็คงยืดยาว ฟังกันจนไม่รู้จบ
เพราะคนหนึ่ง ความคิดอย่างหนึ่ง ก็มองความรักมุมหนึ่ง

คนเรานิยามความรัก จากประสบการณ์รักของเราหน่ะแหละ
บางคนรอบตัวมีสีชมพู ก็เห็นความรักเป็นสีชมพู
บางคนรอบตัวมีแต่สีเทา ก็เห็นความรักมีแต่มืดดำ

เมื่อก่อนความรักฉัน เป็นสีชมพู และสดใส
แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกว่า มันสีจาง จาง และซีดไปเยอะ

"ความรักมันก็แค่สิ่งปัญญาอ่อน
ที่เราสมมติขึ้นมาเพื่อหาข้ออ้างเพื่อจะใช้ชีวิตอยู่ กับ คนหนึ่งคน"

เราสมมติว่าเรารักเขา เลยเรียกเขาว่าแฟน
วันหนึ่งเราก็มาสมมติว่าเราไม่รักเขา แล้วเปลี่ยนไปเรียกเขาว่าแฟนเก่า
มันก็วนเวียนไปแค่นั้น แค่นั้นเองจริง จริง

เราสร้างเรื่องสมมติขึ้นมาทั้งเพ ทั้งนั้น
สร้างเรื่องมาหลอกตัวเอง แล้วก็เชื่อเองซะงั้น
พอสุดท้าย ก็เลยนึกว่าเป็นเรื่องจริง

แต่พอวันหนึ่ง เราต้องมารับรู้ความจริง
ก็เลยรับไม่ได้ ... แล้วก็มาตีโพยตีพาย ...

มาลองคิดดู ดี ดี เพราะเราเองทั้งนั้นไม่ใช่หรอ ?
ที่โกหกตัวเอง หลอกตัวเอง เชื่อคำโกหกของตัวเอง ... และสุดท้าย ก็มาเสียใจเอง ...