Mascara

เธอสร้างภาพให้ตัวเองดูดี
ทาสี แต่งแต้ม แต่งตัว และวางตัว
เก็บงำ เก็บกด กดดัน ความรู้สึกไว้ภายใน

ต่อหน้าคนอื่น เธอช่างดูสวยงาม
อ่อนโยน อ่อนหวาน เรียบร้อย และสดใส
คงมีใครหลายคนอิจฉาเธอบ้าง ?

แต่เมื่อต้องลำพัง
แววตาเธอหดหู่ เศร้าหมอง และโดดเดี่ยว
น้ำตาเรื่อออก
เสียใจ ผิดหวัง พลั้งพลาด และอ้างว้าง

เธอยังคงปล่อยให้มันเป็นไป

เลิกเก็บงำ เก็บเก็บกด เลิกกดดัน ความรู้สึก

น้ำใสไหลชะภาพที่เธอสร้างไว้หมดสิ้น
เธอไม่เหลือภาพที่ดูดีไว้อีก


เมื่อเวลาที่ยอมปล่อยให้ Mascara เลอะ
มันก็ลบหน้ากากที่เธอฉาบเอาไว้ด้วยเช่นกัน

เหมือนเดิม หรือ เปลี่ยนไป

ฉันผิดเองที่เปลี่ยนไป
เปลี่ยนไป ..... ที่รักเธอมากขึ้น
เปลี่ยนไป ..... ที่อยากดูแลเธอมากขึ้น
เปลี่ยนไป ..... ที่คิดถึงเธอบ่อยขึ้น
เปลี่ยนไป ..... ที่อยากให้่เราได้เดินบนทางเดียวกัน

ในขณะที่เธอเองยังเหมือนเดิม
เหมือนเดิม ..... สำหรับความรักที่ไม่เคยเพิ่มขึ้น
เหมือนเดิม ..... กับชีวิตที่ไม่ต้องการคนอื่น
เหมือนเดิม ..... กับความคิดที่ไม่เคยฟังใคร
เหมือนเดิม ..... ที่อยากให้เราเป็นเพียงคนสองคนที่เพียงเดินมาเจอกัน .. เท่านั้นเอง ..

ไม่มีใครดูแลเธอได้ดีเท่าฉัน

อยากถามใครสักคนหนึ่งว่า
"เคยสงสัยหรือไม่ ว่าทำไมเราถึงวุ่นวายกับชีวิตเขาเหลือเกิน"
จนในบางครั้ง เพียงแค่คำถามว่าอยู่ที่ไหน
ก็กลับกลายเป็นการก้าวก่ายชีวิตเขาไปในทันที

เมื่อความรักมันเกิดการขาดสมดุล
ฝ่ายหนึ่งห่วงมากเกิน ขณะที่อีกฝ่ายรำคาญสุดทน
ฝ่ายหนึ่งกำลังรักมากขึ้น แต่อีกฝ่ายเริ่มลดลง

เมื่อฝ่ายที่เริ่มเบื่อ ก็เริ่มมองหา
แต่อีกฝ่ายที่ถูกเรียกว่าน่าเบื่อ ก็เริ่มจับผิด
มันเลยกลายเป็นเกมส์ตำรวจจับผู้ร้าย

จนสุดท้ายเมื่อถูกจับได้ ก็บอกลา
แต่อีกฝ่ายที่เฝ้าจับผิด กลับไม่ต้องการ

เพียงเหตุผลที่ทำให้เขาหรือเธอ ไม่ต้องการให้อีกฝ่ายมีคนใหม่
อาจเป็นเพราะ

..."ฉันรักเธอ และฉันมั่นใจว่าคงไม่มีใครดูแลเธอได้ดีเท่าฉันอีกแล้ว"... เท่านั้นเอง

ทั้งที่ก็รัก

หลายคนอาจเคยคิดอยู่ในใจเสมอว่า
ความรักสามารถเปลี่ยนแปลงได้ทุกสิ่ง
ฉันเองนี่แหละ ที่ก็เคยคิดไว้เช่นนั้น
แต่ไฉนวันนี้ กลับไม่เป็นเช่นนั้น

ก็เพราะความรักมิใช่หรือ ?
ที่รั้งเหนี่ยวคนสองคนไว้ด้วยกัน
แต่ไฉน ความรักกลับไม่อาจเปลี่ยนฉันได้เลย
ฉันยังคงเป็นเช่นเดิม
และก็คือเช่นเดิมที่เธอไม่อาจยอมรับ

ฉันเศร้าใจเหลือเกินความรักจ๋า
ฉันเสียใจเหลือเกิน ที่วันนี้ฉันต้องทิ้งเจ้าลง
ฉันเสียน้ำตามากเหลือเกิน
ที่ต้องปล่อยเจ้าให้เดินห่างออกไปทุกที

ณ ตอนนี้ฉันยังมองเห็น
แม้จะผ่านม่านน้ำตาที่เอ่อนอง
ฉันยืนมองอยู่ ไกลออกไปทุกที
และฉันคงมีเพียง หยดน้ำตา ... แด่ความรักที่จากไป ...