วันที่ฟ้าหม่น

อากาศเย็น ๆ ฝนไม่ตก แดดไม่ออก ดูอึมครึมอย่างบอกไม่ถูก

ในใจยิ่งเหงา เค้วงคว้างจนจับใจ
เหมือนกำลังไขว่คว้า แต่ก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร

สิ่งที่ตามหา ดูเหมือนนับวันยิ่งไกลออกไปทุกที

วันนี้ วันที่ฟ้าหม่น ตัวฉันก็ยังคงยืนอยู่ที่เดิม

เฝ้ามองเธอที่กำลังดำเนินชีวิตในเมืองกรุง ที่ทับทวีความเจริญ
เธอเดินไป ยิ่ง ไกล....ไกล..........ไกล.. แต่ตัวฉันอยู่นิ่ง

เธอหันหลังกลับมา บอกว่า "เราจะเดินไปด้วยกัน"
แล้วเธอก็หันหลังกลับไป ... ปล่อยฉัน เดียวดาย ...

เสี้ยวหนึ่งของอารมณ์รัก

อย่าหันหลังให้กับความรักในขณะที่ความรักยืนจังก้าอยู่ต่อหน้าคุณ
อย่าได้ไล่มันออกไปจากคุณ เพราะว่าถ้าคุณทำอย่างนั้น..
สักวันหนึ่งคุณจะหวนคิดขึ้นได้ว่า..
สิ่งที่คุณไล่เปืดไปนั้น..แท้จริงแล้วครั้งหนึ่งเคยอยู่ใกล้ชิดตัวคุณนี้เอง
จงให้คุณค่าแก่คนที่รักคุณ..มันไม่ใช่เป็นสิ่งที่ง่ายเลยในการที่จะได้พบคนที่รักคุณจริงๆ
เพราะในหัวใจที่จริงจังซื่อตรงหาไม่ได้นัก และมีคุณค่าสูงเหลือเกิน

บางครั้งสิ่งที่ทำให้เราเสียใจมากที่สุดในชีวิต ไม่ใช่สิ่งที่เราสูญเสียหรือผิดหวัง..
แต่กลายเป็นความเสี่ยงที่เราไม่กล้าเสี่ยง
ถ้าคุณคิดว่ามีบางสิ่งบางอย่างที่จะทำให้คุณมีความสุขมาก
จะมุ่งไปหามันเพราะในจังหวะชีวิตของคนเรา เรามักจะไม่ผ่านมาบนถนนสายเดิมซ้ำอีก
เวลาไม่เฝ้าคอยใคร ถ้าคุณคิดว่าคุณได้พบกับสิ่งที่ถูกต้องและถูกใจ..
จงถนอมมันไว้อย่างมีคุณค่า
อย่าปล่อยให้เขาหลุดลอยไป อย่าปล่อยให้ความกลัวเข้าครอบงำและดังเหนี่ยวคุณไว้
ไม่มีใครนอกจากคุณเท่านั้นที่จะรู้ว่าอะไรจะทำให้คุณมีความสุขอย่างแท้จริง...













คนเรามักจะไม่เห็นคุณค่าความสำคัญของคนที่เรารักและใกล้ชิดกับเขา
จนกระทั่งพวกเขาได้จากเราไป
จงมีความกล้าหาญที่จะรัก แม้ว่าคุณรู้อยู่เต็มอกว่าจะต้องสูญเสียมันไปในที่สุดก็ตาม..
ดีกว่าที่คุณจะไม่พบความรัก เพราะคุณขี้ขลาดเกินกว่าที่จะกล้าเผชิญกับมัน

สิ่งที่ท้าทายที่สุดในชีวิตคนเราก็คือการเสาะหาใครสักคนหนึ่ง
ที่รู้จักความบกพร่องด่างพร้อยของเรา
ความไม่ดีของเรา ความแตกต่างของเรา แต่เขาก็ยังรักเราอยู่อย่างสุดจิต สุดใจ..
ถ้าคุณพบคนอย่างนี้ จงรักเขาให้หมดหัวใจคุณ..
เพราะคุณจะหาคนอย่างนี้ได้ไม่ง่ายนัก หรืออาจจะไม่พบอีกเลยในชีวิตของคุณ

โดย:ศาสตราจารย์เจริญ วรรธนะสิน