รัก ... คือ

รักคือคำๆนี้ รักคือความอดทนทุกอย่าง จริงใจให้กัน
รักคือความเข้าใจ รักคือยอมอภัยทุกอย่าง อภัยให้กัน

ดั่งดวงตะวันที่ยัง ยั่งยืนคู่ฟ้า
ความรักจึงบังเกิดมาให้เป็นภาษาทางใจ
ให้ไว้เพื่อช่วยนำทาง คู่ใจของเรา

รักคือเธอและฉัน รักคือความผูกพัน
ยิ่งใหญ่จากใจของเรา เพราะเราคู่กัน

รักคือความอ่อนโยน
รักนำทางสู่ความสำเร็จเป็นจริงสมใจ

Space

ความแตกต่างทางความคิด ของคนทุกคน

ล้วนแล้วแต่เกิดขึ้นมานานแล้ว

แต่ก็ไม่เคยก่อให้เกิดปัญหา ใด ใด

เพราะต่างคน ก็ต่างคิด ตามเหตุผลของแต่ละคน

แต่ครั้นเมื่อมีใครคนใดคนหนึ่ง

ต้องการรวบยอดความคิดของทุกคนให้เป็นหนึ่งเดียว

และสิ่งนั้น คือ ความคิดของเขาเอง

เช่นนั้น ปัญหาจึงเริ่มเกิดขึ้น ...

ทุกคนล้วนแล้วแต่ต้องมีอย่างน้อยสิ่งหนึ่ง

ที่เป็นของส่วนตัวของเราเอง และไม่ต้องการแบ่งปันกับใคร

ซึ่งมันก็ไม่ใช่เรื่องผิด

เพราะหากคนเราแต่ละคน เปรียบเป็นวงกลมแต่ละวง

ที่มีสีประจำตัวเอง

การแบ่งปันบางความคิด ก็เหมือนการทับซ้อนของวงกลมสี

ซึ่งก็ก่อให้เกิดสีใหม่ที่สวยสด

แต่หากไร้ที่ว่าง วงกลมสองสีซ้อนทับกันอย่างสมบูรณ์

และสีที่ได้ ก็คือสีดำ

เมื่อลมหนาวมาเยือน

ล่วงมาหน้าฝนได้เกือบครึ่งทางแล้ว
อีกไม่นานลมหนาวก็คงพัดผ่าน ทำเอาหัวใจสั่นไหว
คงพอ พอ กับเวลาของฉันและเธอ ที่เดินทางมาไกลแล้วเช่นกัน

ในหน้าฝนแต่ละปี ไม่เคยมีปีไหนที่จะเหมือนกัน
ในหน้าหนาวแต่ละปี ไม่เคยมีปีไหนที่จะเหมือนกัน
แต่ในทุกปี ที่มีหน้าหนาว และหน้าฝน จะมีฉันที่เหมือนเดิม

ฝากเม็ดฝนช่วยสะกิดให้เธอยังคงนึกถึงฉัน
ฝากลมหนาวช่วยกระซิบให้เธอ ยังเหมือนเดิม

กลิ่นกาแฟ

เวลาที่ผ่านไปแต่ละนาที
ก็คงเหมือนกับสายลม ที่พัดผ่านไปแล้วไม่อาจหวนคืน

เวลาแต่ละนาทีที่ผ่านไป พัดให้เวลาของเราเดินผ่านมานับแรมปี

ณ ขณะนี้ ... ฉันเริ่มเรียนรู้ที่จะอยู่กับเธอ
ในขณะที่ก่อนหน้านั้น ... เธอเรียนรู้มาแล้วกับการจะอยู่กับฉัน

ฉันคิดว่าความรักก็เหมือนกับน้ำร้อนที่เทผ่านเมล็ดกาแฟคั่วบด
ส่งกลิ่นอวลหอม ตลบไปจนกลบรสขมของกาแฟหมดสิ้น

แต่พอนานไป กลิ่นหอมจากไอน้ำร้อนของความรักหายไปแล้ว
คงเหลือเพียงรสชาดกาแฟที่ยังคงเที่ยงอยู่เต็มแก้ว

เหมือนรัก ที่ไม่ได้ขึ้นอยู่ว่าต้องพยายามให้น้ำร้อนอยู่ตลอดเวลา
เพื่อเปิดโอกาสให้ไอน้ำแสร้งกลิ่นหอมอวล กลบรสขม

แต่กลับอยู่ที่ว่า


"เราต่างหากที่ต้องเข้าใจรสชาดแท้จริงของกาแฟที่ขมปร่าแต่ฝากรสหวานนุ่มไว้ที่โคนลิ้นยามกลืนมันไป"

ในวันที่เหนื่อยล้า

ในวันหนึ่ง .... ซึ่งฉันเหนื่อยล้า
หยุดอยู่กับเวลาที่เหมือนจะเดินไม่ไหว
แต่เธอ คนหนึ่งคนนี้ที่เป็นดั่งกำลังใจ
ให้ฉันมีแรงก้าวเดินต่อไป ... ในวันที่มืดมน


และแม้ในบางวันที่ฉันแข็งกร้าว
ข้างนอกเหน็บหนาวในใจสับสน
เธอก็ก้าวเข้ามาแทนที่ทุกคน
ทำให้ใจอ่อนโยนลงในทันที

เธอ เพราะเธอ คนเดียวที่รัก
ที่เปลี่ยนฉันได้มากนักถึงเพียงนี้
อาจเพียงเพราะความรักจริงที่เธอมี
ทำให้ผู้หญิงธรรมดาคนนี้ ... เลิศเลอ

ใคร

12.34 PM

ฉันยืนเคว้งคว้างท่ามกลางไอแดดที่ร้อนระอุ
ในสมองครุ่นคิด แต่ร่างกายไม่ไหวติง
ฉันเหม่อมองฝ่าไอแดดอย่างไร้จุดหมาย
ไขว่คว้าหารอยยิ้มที่คุ้นเคย แต่เหมือนจะห่างไกล

ฉันยังคงยืน ยืนท่ามกลางฝูงชน
... แต่ในความรู้สึกมันช่างเดียวดาย ...

บางสิ่งที่หายไป

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

บางสิ่งที่หายไป - อิน บูโดกัน

ทุกวันก็เคยเห็นมีดอกไม้
เหมือนเป็นสื่อความหมายว่าคิดถึงกัน
ทุกวันกับคำหวาน ที่บอกฉัน
เธอทำให้ฉันอุ่นหัวใจ

จนวันที่เธอนั้นห่างเหิน
ฉันต้องเผชิญกับความอ้างว้างเดียวดาย
คืนวันที่เคยดูสดใส
ต้องสลายไปกับความจริง

สิ่งที่หายไป มันไม่ใช่แค่ดอกไม้
แต่มันหมายความถึงบางสิ่ง...ที่สำคัญ
สิ่งที่หายไป มันไม่ใช่แค่คำหวาน
แต่กับตัวฉันที่ว่างเปล่า ที่เฝ้ารอ
ก็ใจหายไปทั้งใจ

ฉันเองก็ไม่รู้เธออยู่ไหน
หรือเธอจะเจอใครที่ซึ้งใจกว่า
หรือเพียงจะแกล้งฉันให้ห่วงหา
หรือว่าเธอนั้นไม่รู้เลย
ว่าวันที่เธอนั้นห่างเหิน
ฉันต้องเผชิญกับความอ้างว้างเดียวดาย
คืนวันที่เคยดูสดใส
ต้องสลายไปกับความเป็นจริง

ในคืนหนึ่ง

ในคืนหนึ่งที่ความมืดปกคลุมมิดไปทั่วขอบฟ้า
ลมหนาว ไอเย็น แผ่ซ่านกระทั่งจับขั้วของหัวใจ

ตัวฉันยืนนิ่ง เหม่อมอง และว่างเปล่า
หัวสมองครุ่นคิด แต่ทว่าในใจเหม่อลอย

สายตาเศร้าหมองแทรกผ่านความมืดไปที่สุดขอบฟ้า
ในใจภาวนาให้ตะวันทอฟ้าในเร็ววัน
.
...
.....

ในวันหนึ่งที่แสงทองปกคลุมกระจ่างไปทั่วฟ้า
สายลม แดดอุ่น คลุมครอบไปทั่วร่างกาย

ตัวฉันเคลื่อนไหว วุ่นวาย และหยุดนิ่ง
หัวสมองเชื่องช้า แต่ในใจสับสน

แต่อย่างไรนั้น
สายตายังคงเศร้าหมองแทรกผ่านแสงทองไปที่สุดขอบฟ้า
ในใจภาวนาให้ตะวันทิ้งฟ้าในเร็ววัน

นิทาน

เธอเองจะเชื่อเหมือนกันไหมว่า ?
หากชีวิตเหมือนนิทานในตำรามันจะเป็นแบบไหน ?
มันคงจะสุขสันต์ ไม่มีวันจะเสียใจ
มีเพียงเจ้าหญิงและเจ้าชายครองคู่กัน

แต่เพราะชีวิต ไม่ใช่นิยาย
ไม่มีเรื่องมากมายให้เพ้อฝัน
ล้มลุก คลุกคลาน ไม่มีใครมาสนใจกัน
คงมีเพียงผู้แข็งแกร่งเท่านั้นที่จะรอดพ้นไป

แล้วก็คงเพราะโลกที่โหดร้ายใบนี้
ฉันจึงเสาะหาผู้ชายแสนดีมาคอยอยู่ใกล้
วันไหนฉันล้ม ขอมือเธอฉุดดึงขึ้นไป
ฝ่าพ้นอันตราย แล้วก้าวไปด้วยกัน ... ?

แค่เพียงฉันอาจจะเผลอลืมไป
ว่าฉันไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายเพ้อฝัน
เป็นเพียงผู้หญิงธรรมดาที่ใช้ชีวิตไปวัน วัน
อดทน ฝ่าฟัน ก็เพื่อฝัน .. ของตนเอง

ขอบคุณ

ในยามที่เงียบเหงา มีเธออยู่เคียงกายเรา
วันคืนที่ปวดร้าว มีเธอช่วยทำให้ทุเลา
เมื่อเธอให้ความเข้าใจ จึงทำให้ทุกข์นั้นบรรเทา
จากวันที่มันว่างเปล่า เธอทำให้มันมีคุณค่า
อยากบอกให้เธอรู้ว่า ในสิ่งทั้งหลายที่เธอให้มา
ขอบคุณจากหัวใจ ขอบคุณในความหวังดี
ขอบคุณในน้ำใจ ขอบคุณในความรักที่มี

กับวันที่สิ้นหวัง เธอทำให้ฉันนั้นมีพลัง
ในยามที่พลาดพลั้ง เธอคอยอยู่เป็นกำลังใจ
อยากบอกให้เธอได้รู้ไว้ ว่าสิ่งที่เธอนั้นมีให้
ขอบคุณจากหัวใจ ขอบคุณในความหวังดี
ขอบคุณในน้ำใจ ขอบคุณในความรักที่มี

ถ้าฉันไม่ได้พบเธอ ไม่รู้จะเป็นอย่างไร
ถ้าเราไม่ได้รักกัน แล้วฉันจะคู่กับใคร

ชีวิตเหมือนการเดินทาง

สรรพสิ่งต่างๆบนโลก
ว่าจะเป็นสัตว์ ต้นไม้ ผู้คน หรือสิ่งของ
ความรัก ความเกียดชัง
ความอ้างว้าง ความเจ็บปวด
เรามีชีวิตเพราะลมหายใจแค่เพียงนั้นหรือ...
เราจะศรัทธาความรัก หรือจะก้มหัวให้กับความอ้างว้าง
หรือจะเหมือบยิบซีที่พร้อมจะเร่ร่อนไปทุกๆที่
ที่จะต้อง...ผ่านความเกียดชัง ผ่านความบอบช้ำ
หรือจะเป็นชีวิตที่เนี้ยบเหมือนเสื้อเชิ้ตที่โดนรีดอย่างบรรจง

ชีวิตเหมือนการเดินทาง
บางครั้งเดินอย่างช้าๆ บางครั้งเหมือนวิ่งแข่ง100เมตร
บางครั้งเดินเก็บดอกไม้ สูดกลิ่นหอม
และบางครั้งแทบจะไม่มีทางให้เดิน...

ถ้วยกาแฟที่ถูกลืม

ถ้วยกาแฟที่ถูกลืม

ในการจ้องมองมีฉันแอบอยู่ที่ตรงนั้น
ทุกคืนและวันที่ฉันเฝ้าแอบเก็บมันไว้
ยังมีเรื่องราวที่เล่าไม่เคยจบสักครั้ง
ไม่มีถ้อยคำสื่อสารใดๆ

เธอคงไม่เข้าใจว่าความจริงฉันคือใคร
แค่อยากให้รู้ความจริงที่ซ่อนอยู่ในนั้น
ความฝันที่ยังคงอยู่
ด้วยจิตธรรมดาที่สื่อภาษาของฉันเอง
และสิ่งสุดท้ายความจริงที่ยิ่งใหญ่
ถ้าไม่มีอะไรแล้วฝุ่นที่ไหนจะเกาะตัวของเธอ

สุดสายตา ...

.........
.....

ฉันยืนนิ่งเหม่อมองไปยังที่ไกลแสนไกล

แต่ ณ. ที่สุดสายตานั้น เธอยังอยู่ไกลกว่า

แม้ฉันจะเหม่อมองหาเธอไม่พบ

แต่ในใจฉันก็รับรู้ได้ว่ามันไปถึง ...

อัตราแลกเปลี่ยน จาก ฝันโครตๆ

...
“ความรักมันไม่มีจริงหรอก ผมจะบอกคุณให้...
ไอ้สิ่งที่เราเรียกกันว่าความรักน่ะ
อันที่จริงมันก็เป็นแค่ อัตราแลกเปลี่ยนอีกสกุลนึงเท่านั้นเอง
ความรักคือการให้งั้นเหรอ
คุณคิดว่ามีใครจะยอมรักคนที่เห็นแก่ตัวได้ตลอดชีวิตงั้นเหรอ
คุณจะให้ได้ตลอดไปงั้นเหรอ ถ้าไม่ได้อะไรกลับคืนมาเลย...ไม่มีทาง
สุดท้ายความรักคุณก็จะลดลง
อย่างงี้ถ้าคุณไม่เรียกมันว่าการแลกเปลี่ยนแล้วจะเรียกว่าอะไร....
รักน่ะ มันไม่มีตัวตนหรอก”
...

สวัสดี ... ที่รัก

สวัสดี ... ที่รักของฉัน
วันนี้ ... เธอจากกันไปที่ไหน
เดินทาง ... เดินทาง ... ไปแสนไกล
แต่เราจะพบกันใหม่ ไม่ช้าเร็ว

เพราะคิดถึง และยังคงคิดถึงเสมอ
รอยยิ้ม ไออุ่น เธอ ไม่เคยจางหาย
รักแท้ รักเธอ รักไม่เสื่อมคลาย
มั่นใจ ไว้ใจ ว่าฉันจะมั่นคง

แต่คงมี บางทีที่ฉันสับสน
เปลี่ยนแปลงเป็นคนละคนทำเธอสงสัย
แต่ทั้งหมด คือผู้หญิงที่รักเธอหมดใจ
โปรดฟังฉัน โปรดฟังไว้ ว่า... รัก เธอ