เวลาที่ผ่านไปแต่ละนาที
ก็คงเหมือนกับสายลม ที่พัดผ่านไปแล้วไม่อาจหวนคืน
เวลาแต่ละนาทีที่ผ่านไป พัดให้เวลาของเราเดินผ่านมานับแรมปี
ณ ขณะนี้ ... ฉันเริ่มเรียนรู้ที่จะอยู่กับเธอ
ในขณะที่ก่อนหน้านั้น ... เธอเรียนรู้มาแล้วกับการจะอยู่กับฉัน
ฉันคิดว่าความรักก็เหมือนกับน้ำร้อนที่เทผ่านเมล็ดกาแฟคั่วบด
ส่งกลิ่นอวลหอม ตลบไปจนกลบรสขมของกาแฟหมดสิ้น
แต่พอนานไป กลิ่นหอมจากไอน้ำร้อนของความรักหายไปแล้ว
คงเหลือเพียงรสชาดกาแฟที่ยังคงเที่ยงอยู่เต็มแก้ว
เหมือนรัก ที่ไม่ได้ขึ้นอยู่ว่าต้องพยายามให้น้ำร้อนอยู่ตลอดเวลา
เพื่อเปิดโอกาสให้ไอน้ำแสร้งกลิ่นหอมอวล กลบรสขม
แต่กลับอยู่ที่ว่า
"เราต่างหากที่ต้องเข้าใจรสชาดแท้จริงของกาแฟที่ขมปร่าแต่ฝากรสหวานนุ่มไว้ที่โคนลิ้นยามกลืนมันไป"
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
สวัสดีค่ะ..เราเพิ่งเขียนบล็อก
ตอบลบและเพิ่งจะมาอยู่เชียงใหม่
ชอบนั่งร้านกาแฟเหมือนกัน
แต่ก็ดันกินชาเขียวค่ะ ^^''
แวะมาทักทายค่ะ