กลิ่นกาแฟ

เวลาที่ผ่านไปแต่ละนาที
ก็คงเหมือนกับสายลม ที่พัดผ่านไปแล้วไม่อาจหวนคืน

เวลาแต่ละนาทีที่ผ่านไป พัดให้เวลาของเราเดินผ่านมานับแรมปี

ณ ขณะนี้ ... ฉันเริ่มเรียนรู้ที่จะอยู่กับเธอ
ในขณะที่ก่อนหน้านั้น ... เธอเรียนรู้มาแล้วกับการจะอยู่กับฉัน

ฉันคิดว่าความรักก็เหมือนกับน้ำร้อนที่เทผ่านเมล็ดกาแฟคั่วบด
ส่งกลิ่นอวลหอม ตลบไปจนกลบรสขมของกาแฟหมดสิ้น

แต่พอนานไป กลิ่นหอมจากไอน้ำร้อนของความรักหายไปแล้ว
คงเหลือเพียงรสชาดกาแฟที่ยังคงเที่ยงอยู่เต็มแก้ว

เหมือนรัก ที่ไม่ได้ขึ้นอยู่ว่าต้องพยายามให้น้ำร้อนอยู่ตลอดเวลา
เพื่อเปิดโอกาสให้ไอน้ำแสร้งกลิ่นหอมอวล กลบรสขม

แต่กลับอยู่ที่ว่า


"เราต่างหากที่ต้องเข้าใจรสชาดแท้จริงของกาแฟที่ขมปร่าแต่ฝากรสหวานนุ่มไว้ที่โคนลิ้นยามกลืนมันไป"