บางที

บางที...ไม่ใช่ความเกลียดหรอก

ที่ทำให้คนเราไม่อาจอยู่ร่วมกันได้

แต่เป็นความไม่พอใจ เล็กๆ น้อยๆ ที่สะสมมานาน

จนกลายเป็นความเมินเฉย เบื่อหน่าย

นั่นต่างหากที่ทำให้คนสองคน .... ไม่อาจอยู่ร่วมกันได้ ....


บทความหนึ่ง ของคนหนึ่ง จากเพลงหนึ่งใน you tube . com

ฝน

ฉันคิดว่าความรักก็เหมือนฝน
ตกลงมาจากท้องฟ้าแล้ว ... ก็หายไป
แม้เราจะรู้ว่าฝน กลายเป็น น้ำ
แต่พอมันจมหายไปกับพื้นดิน
เราก็หามันไม่เจอ

แล้วเราก็เฝ้ารอให้มันตกลงมาใหม่

ถึงแม้เราจะเก็บฝนไว้ในขวดแก้ว
แม้เราจะปิดฝาอย่างดี
แต่มันก็ยังระเหยไป
กลายเป็นไอน้ำ ซึ่งเรามองไม่เห็น ... อีกเลย

ถ้าเราเลือกได้...

ถ้าเราเลือกได้...
เราคงเลือกที่จะใช้ชีวิตง่ายๆ เก็บเรื่องราว เก็บความสุข
เพื่อจะ เก็บออมความรู้สึกดีๆ ความทรงจำดีๆ สะสมไว้...
เพื่อจะ เอาไว้ใช้ในวันต่อๆไปในวันข้างหน้า...

เพราะฉัน

ณ วันนี้

ความเสียใจที่เกิดขึ้นก็ยังคงไม่สิ้นสุดลง
มันเหมือนกับเชื้อโรคร้าย
ที่ย้ายที่ไปมา ภายในร่างกายแค่นั้นเอง

มันค่อยๆ กัดกินเรี่ยวแรงของฉันออกไปทีละน้อย
แต่ขณะเดียวกัน ฉันก็เริ่มหมดแรงลงไปทุกที

ฉันเบื่อกับการต่อสู้กับปัญหาเดิมๆ
ฉันเกลียดกับการต้องตอบคำถามเก่าๆ
และที่สำคัญ ฉันเริ่มโกรธตัวเอง

ฉันผิดใช่ไหม ที่เป็นแบบนี้

ความเสียใจ ที่ไร้น้ำตา

ฉันนั่งครุ่นคิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น
มันประดังประเด เข้ามาจนสมองของฉันปิดการรับรู้

อาจเป็นเพราะ "คาดหวัง จึงผิดหวัง"
แต่ถ้าไม่คาดหวัง ก็คงไม่ผิดหวัง

ฉันไม่เฝ้านั่งหาคำตอบให้มันหรอก
สำหรับทุกอย่างที่เข้ามา
เพียงแต่ ฉันรู้สึกเสียใจ ก็เพียงเท่านั้นเอง

มันจำเป็นไหมนะ .. ?
ที่เวลาเราเสียใจ เราต้องหลั่งน้ำตา
หรือน้ำตา เป็นสัญลักษณ์แทนความเสียใจ
เป็นการแสดงออกถึงสุดขั้วของอารมณ์

แล้วใยวันนี้ ฉันจึงไร้น้ำตา

ฉันปล่อยให้ทุกอย่างดำเนินไป อย่างที่มันเคยเป็น
เพียงแต่มันอาจต่างไปบ้าง ในบางองค์ประกอบ

ฉันกองงานให้สูงท่วมหัว
เพื่อหวังหลีกเร้นความเสียใจ

ฉันไม่ปล่อยเวลาให้จมอยู่กับความคิด
เพื่อที่จะวิ่งหนี ... น้ำตา ...

บางทีมันอาจจะเป็นเพียงแค่การเริ่มต้นของความเสียใจ
บางทีมันอาจเร็วเกินไป สำหรับการหลั่งรินของน้ำตา

แต่ ณ วันหนึ่ง
วันที่ฉันต้องอยู่กับอดีต
วันที่ฉันหยุดไขว่คว้าอนาคต

วันนั้น ฉันอาจมี ... น้ำตา ...

ฉันจะเล่าให้ฟัง

ฉันจะเล่าให้เธอฟังนะ เรื่องความรัก

ความรักเริ่มต้นจากอะไร ...
มันเริ่มต้นมาจากความสมดุล
ของคนสองคน

แต่พอนานวันเข้า
ความสมดุลนั้นก็เปลี่ยนไป

อาจเป็นเพราะเธอเปลี่ยน
อาจเป็นเพราะเขาเปลี่ยน
หรือเพราะเปลี่ยนไปทั้งสองคน

เปลี่ยนไปจนไม่สามารถรักษาสมดุลไว้ได้
จุดที่เคยสมดุลแรกนั้น ก็จบลง

และก็วนไปจุดเริ่มต้น หาความสมดุลใหม่ต่อไป
มันก็เพียงเท่านี้เองแหละ ... ความรัก

บทความจากใครบางคน

บทความจากใครบางคน

............ความรักทำให้เรามีความสุขเพียงครั้งเดียว
แต่ทำให้เราเสียใจนับร้อย นับพันครั้ง...................

มันคงเป็นจริงเช่นดังคำกวีแล้วเจ้าบล็อกเอ๋ย
ระยะทางมันเดินมาไกลเกินกว่าจะเหม่อมอง
มันคงไกลเกินกว่าสายตาจะไปถึง
มันไกล.............................

แต่ในขณะที่หลายๆ อย่างผันแปร
ทั้งเวลา ทั้งคำพูด และหัวใจ

แต่เจ้าก็ยังอยู่ตรงนี้
คอยรับฟัง ทุกข์ สุข เหงา เศร้า และความเดียวดาย

คงมีแต่เจ้าที่ซื่อตรง
ในท่ามกลางการผันผ่านโดยกาลเวลา

ไม่มีใครผิดหรอกเจ้า
ถ้าจะโทษ ก็คงต้องโทษระยะทาง
มันคงไกลเหลือเกิน ไกลเกินกว่าหัวใจของใครบางคน

.....จะเดินทางมาหาข้าได้......
มันคงมีหลายคนเอื้อมคว้า หัวใจดวงนั้นไป
และมันคงหลุดร่วงไป ตามแรงดึงเหล่านั้น อย่างมิอาจหลีกเร้น

จึงเหลือเพียงข้า ... ที่เฝ้ารอ
และยังมีเจ้า ... ที่เฝ้าดู

เฝ้าดูข้าเถิด เจ้าบล็อกเอ๋ย
เพราะมีแต่เจ้าเท่านั้น ที่มองเห็นข้า
มองเห็นทุกอย่างที่ข้าคิด มองเห็นทุกอย่างที่ข้าทำ
แต่ใยเจ้าไม่เคยมองนายของเจ้าเลย

เพราะเจ้าไม่สนใจเขา
ในวันนี้ เขาจึงจากเราไป ... ไม่หวนคืน ...

ทำใจเถิดข้า โปรดเจ้าช่วยกระซิบให้ข้าฟัง
เวลาเพียงเท่านั้นที่จะเยียวยา
และข้าหวังเหลือเกินว่า สักวัน ข้าจะหายดี .... ?

แด่คนเคยรัก

แด่คนที่ฉันเคยรัก

แด่คนที่เคยซื่อตรง

ที่พาชีวิตฉันพลัด ฉันหลงหลง ..ไม่มีชิ้นดี

เธอทำให้ฉันหัวเราะ

เธอทำให้ฉันร้องไห้

เธอทำชีวิตที่มีความหมาย.. ฉันตายทั้งเป็น

ฉันมันไม่ดีตรงไหน โง่เกินไปหรือเปล่า

แผลที่เธอทำมันลึก มันร้าว.. มันเข้าไปฝังใจ

ฉันมันไม่ดีตรงไหน จะบ้าจะตายเพราะเธอ

หัวใจยังจำ ยังคิดเสมอถึงเธอคนทำ ..

เธอทำให้ฉันหัวเราะ เธอทำให้ฉันร้องไห้

แต่คงเป็นคนสุดท้าย ที่ฉันจะยอมให้ทำ

แต่คงเป็นคนสุดท้าย ที่ฉันจะยอมให้ทำ....

ที่ไหนสักแห่ง

ทุกครั้งที่ฉันเปิดเขัามา
และพบเพียงแต่บทความของตัวเอง...

ฉันจะรู้สึกคล้ายกับว่า
ฉันเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง
ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ยาว ... เพียงลำพัง

ฉันมองผู้คนเดินผ่านไปมา
แต่ไม่มีสักคนที่หยุดนั่งข้างฉัน

และในขณะที่ฉันนั่งรอเธอ
เธอกลับไม่เคยเดินผ่านมา

หรือถ้าเธอเดินผ่านมา แต่เธอก็จะผ่านไป

โกรธ

ขอให้เธอรู้ไว้ทุกครั้งว่า

ทุกครั้งที่ฉันโกรธเธอ
ฉันจะโกรธตัวเองมากกว่า ...

คิดถึง

ฉันกลับเข้ามาดูบล็อคนี้ เมื่อเวลาล่วงเลยไปเกือบปี
แต่ทันทีที่เห็นหน้า แต่ละหน้าที่เขียนลงไป

มันก็เหมือนเครื่องย้อนเวลาที่ดึงฉันลงไปด้วย
กลิ่น กรุ่น เหมือนยังคงลอยอบอวลอยู่แค่ปลายจมูก
สิ่งต่าง ต่าง เหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้

ฉันครุ่นคิดถึงสิ่งที่ผ่านมา
มันหอมหวล และน่าประทับใจ
ฉันอยากกระโดดย้อนกลับไปในเรื่องที่เกิดขึ้น
วนเวียนซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า
ตรึงอยู่ในอดีตที่น่าจดจำนานเท่านาน

แต่ ... ความเป็นจริง
เราก้าวผ่านอดีตที่หอมหวานนั้นมาแล้ว
เราเดินทางไปข้างหน้า ซึ่งหมายถึงอนาคตของเมื่อวาน
แต่เรายังติดอยู่ในอดีต ของวันพรุ่งนี้

ฉันลังเลที่จะตัดสินใจเลือก
อดีตที่แสนดีจะยิ่งทำให้ฉันลุ่มหลง
แต่อนาคตอาจจะทำให้ฉันหวาดกลัว
ฉันคิดถึงเธอ
เธอผู้เป็นทั้งอดีต และอนาคตของฉัน

ในวันที่ฉันต้องตัดสินใจบนเส้นทางที่โหดร้าย
ฉันอยากให้ตัวเธอมายืนอยู่เคียงข้าง
ร่างกายเธอจะทำให้ฉันอุ่นใจ
เสียงของเธอจะทำให้คลายความกังวล
ไออุ่นจากเธอจะทำให้ฉันหายโดดเดี่ยว

ฉันหลับตา และหวังว่าเมื่อฉันลืมตาขึ้น
ฉันจะพบเธอ ... สักวัน

เฉย

ฉันกับเขามักทะเลาะกันอยู่เสมอ

ทะเลาะกัน เพราะฉันไม่มีเหตุผล
ทะเลาะกัน เพราะฉันเอาแต่ใจ
ทะเลาะกัน เพราะเหตุผลต่างๆ นา นา

แต่การที่เราทะเลาะกัน ก็ทำให้เราเข้าใจกัน
เพราะการที่เราพยายามจัดการกับความขัดแย้ง
มันก็เป็นการพยายามทำความเข้าใจไปด้วย

แต่มาวันนี้
ฉันไม่อยากทะเลาะ
เช่นเดียวกันกับเขาเหมือนกัน

เราต่างไม่อยากทะเลาะ ไม่อยากขัดแย้ง

.... หรือมันจะแปลว่า เราไม่อยากพยายามทำความเข้าใจกันแล้ว ....

ระยะทาง

เขา และฉัน เริ่มต้นเดินทางพร้อมกัน แต่ไม่ใช่ด้วยกัน
เพราะเราไม่ได้จูงมือเดินไปด้วยกัน

ฉันอยู่ตรงนี้ และเดินตามทางที่เราคิดไว้
เขาอยู่ตรงนั้น และเดินตามทางเดียวกัน
มันเลยเป็นการเดินทางไปพร้อมกันแต่ไม่ใช่ด้วยกัน

แต่ในระยะทางที่ยาวไกลของการเดินทาง
มันย่อมมีอุปสรรคมาพบเจอเรามากมาย
แม้เป็นทางเดียวกัน
"แต่อุปสรรคมันกลับไม่เหมือนกัน"

ทุกครั้งที่ฉันพบเจอสิ่งเหล่านั้น
ฉันถามเขาเพื่อหาทางแก้ไข
เขาบอกทางแก้ไข และฉันแก้ไขมันไปพร้อมกับที่เขาบอก
มันลุล่วง แต่ฉันเงยหน้ามาพบแต่กับตัวเองที่ยืนอยู่

คงเป็นเราต่างรู้ว่ามีกันและกัน
แต่เราไม่ได้พบเจอกัน

คงเพราะเขาอยู่ในหัวใจ
แต่ไม่ได้อยู่ในชีวิตจริง

คงเพราะระยะทาง ... ที่แยกเราให้ไกลกัน
แต่ฉันจะยืนอยู่ตรงนี้ เพื่อรอเขามาเดินไปด้วยกัน ........ สักวัน